| Historia spódnicy |
| Historia spódnicy Pierwsze pojawiły się pod koniec XIX w., w czasach secesji. Zostały wylansowane przez sufrażystki. To one jako pierwsze pokazały się na ulicach w długich do kostek spódnicach i białych bluzkach. W czasie I wojny nosiły je kobiety działające blisko linii frontu, bo były bardziej praktyczne niż suknie. Był to też strój do pracy dla nauczycielek i urzędniczek. Powszechną modę na spódnice zapoczątkowało w latach 20. ubiegłego wieku dwoje kreatorów: Coco Chanel i Jean Patou. Ten drugi był także twórcą garsonki z dżerseju, czyli kompletu (tzw. ensemble) spódnicy z żakietem, który bardzo chętnie nosiły kobiety aktywne zawodowo. W latach 50. świat podbiła wymyślona przez Chanel solejka, czyli plisowana spódniczka zakrywająca kolano. A na początku lat 60. Mary Quant maksymalnie skróciła spódniczkę, lansując w ten sposób modę mini. Historia męskiej szkockiej spódnicy, czyli kiltu, sięga XVI w. Wówczas był to jeszcze tzw. breacan-feile, co w języku gaelickim znaczy "plisowany tartan". Była to długa na kilka metrów i szeroka na półtora metra płachta tartanu, którą po ułożeniu w plisy owijano powyżej bioder i spinano pasem. W efekcie było to połączenie tradycyjnego kiltu z płaszczem. Krótki kilt, czyli ten, który znany jest do dziś, Szkoci zawdzięczają brytyjskiej armii. By zachęcić górali do wstępowania pod brytyjskie sztandary, zezwolono na wprowadzenie kiltu jako regulaminowego umundurowania tych jednostek. Nie jest pewne, czy pierwsze krótkie kilty były zszywane, czy również składane. Najstarszy ocalały kilt, posiadający zaszyte plisy, pochodzi z 1792 r. Lata 80. XX w. przyniosły kolejny renesans kiltu. Nosi je coraz więcej młodych Szkotów. Angielska rodzina królewska podczas wizyt w Szkocji wybiera narodowy strój na oficjalne uroczystości. http://miasta.gazeta.pl/szczecin/1,40765,2978906.html |